Veel mensen weten intussen wel dat ik in 2016 geveld werd door een burn-out, maar velen weten niet dat ik in 2017 een blog startte.
Ik zat toen al een jaar thuis, dacht dat het beter ging, maar kreeg toch een enorm fysieke terugval. Ik lag opnieuw enkele dagen noodgedwongen in de zetel en voelde de drang mijn verhaal te kunnen delen.
Ik wou dit al langer doen, maar goedbedoelde adviezen hielden me tegen…

Bloggen over mijn burn-out

Mijn allereerst blogbericht schreef ik namelijk al in juni 2015. Toen zette mijn dokter me ook al eens 2 weken thuis, met de boodschap “Je zit op het randje van een burn-out.” Omdat ik de behoefte had om alles eens van me af te schrijven en omdat ik eigenlijk wel wou dat mijn omgeving wist wat er precies aan de hand was, schreef ik mijn verhaal in één lange tekst en zette ik het op één of ander blog-platform. Geen idee meer waar…

Wanneer ik opnieuw het werk hervatte, stuurde ik deze tekst ook naar mijn collega’s, omdat ik letterlijk de tijd niet had om ‘in real life’ tegen iedereen te vertellen hoe het met me ging en waarom ik even thuiszat.
Mijn werkgever liet me weten dat ‘k dat beter niet had gedaan. 
Van veel mensen kreeg ik positieve, begripvolle reacties.
Van enkelen kreeg ik toch het advies dit niet meer te doen, omdat ik me hierdoor te kwetsbaar opstel.
Dat advies kwam binnen alsof ik iets fout had gedaan. Ik stak in mijn hoofd dat als ik daar wou blijven werken, ik me best aanpas aan hun visie en ik schreef dus geen blogberichten meer.

Tot die moment in 2017 dus. Ik had het gehad met de goedbedoelde adviezen om alles voor mezelf te houden en het vooral niet openbaar te delen. Ik voelde dat ik dat te doen had. En zo ontstond mijn blog Tinnie’s Tree.

Gedurende een jaar schreef ik over hoe ik in een burn-out terecht was gekomen, de ups en downs tijdens die 2 jaren, het gevecht tegen – en het aanvaarden van mijn burn-out, de acties die ik ondernam, de gedachten die ik had…

Het laatste bericht dateert van 5 april 2018. Een heftige periode waarin ik mijn beide oma’s op dezelfde dag verloor en waar ik me plots ‘moest’ klaarstomen voor het begin van een nieuw hoofdstuk: mijn eigen zaak.

Sociale media als nieuw kanaal

Ik was namelijk toegelaten bij Starterslabo, dus al mijn tijd en aandacht ging plots naar het schrijven van een businessplan (waar ik in alle eerlijkheid, als zijnsondernemer, niet meer naar gekeken heb :D) zodat Tinspireert kon geboren worden.

Een leuk weetje tussendoor: aanvankelijk wou ik mijn zaak Crea-Ti noemen. Omwille van verschillende redenen ging ik op zoek naar een andere naam. Net doordat ik van vriendinnen regelmatig hoorde dat ze mijn blog-verhalen inspirerend vonden, ontstond de naam Tinspireert.

Eind mei 2018 maakte ik de Facebookpagina en het Instagramprofiel van Tinspireert aan zodat ik via deze kanalen mijn verhaal verder kon delen.

Veel voordelen aan sociale media. Wie mij al een tijdje volgt, weet dat ik het best leuk vind om via die kanalen mijn groeiproces, avonturen en inzichten te delen. Er is meer interactie en verbinding. Daar hou ik van.

Ook enkele mindere kanten. Het is een heel vluchtig medium. De verhalen die ik daar deelde, worden achteraf niet meer gelezen. Mijn posts worden maar aan een klein percentage van mijn volgers getoond. Langere teksten met tussentitels, extra afbeeldingen en opsommingen zijn minder mogelijk. En er is natuurlijk veel afleiding. In sommige periodes heb ik dan ook zélf de behoefte om minder op sociale media te vertoeven (zoals deze periode).

Opnieuw bloggen, deze keer op mijn eigen website

Vandaar leek het me leuk toch terug een blog te starten, zodat ik méér kan delen over wat ik zelf leer en geleerd heb. 

Ik blijf uiteraard en graag in verbinding met jullie via mijn sociale media, maar via mijn blog kan ik meer uitleg geven over bepaalde onderwerpen, kan ik concretere tips geven en kan ik een overzicht bieden zodat je gemakkelijk kunt terugvinden wat je zoekt. 

En Tinnie zou Tinnie niet zijn moest haar blog geen persoonlijke ervaringen bevatten. 😉

Ik weet dat er mensen zijn die niet begrijpen waarom ik zoveel open en eerlijk deel. Zij zeggen of denken “Wie moet dat nu weten?” of “Dat deel je toch niet?!” Maar mijn drijfveer en motivatie om zoveel over mezelf te delen is net om anderen te laten voelen dat ze niet alleen zijn, dat ze in zichzelf mogen geloven en dat je anders kan omgaan met gepieker, stress, hoogsensitiviteit en perfectionisme.