Enkele maanden geleden, ik vermoed ergens in mei, begon het te kriebelen. Ik wou me verder verdiepen en specialiseren. Ik heb even getwijfeld of het wel een goed idee was dat net in die periode te beslissen (Corona enzo…) maar mijn verlangen was groter dan de angst dat een opleiding ‘anders’ of ‘niet’ zou doorgaan.
In de eerste week van september begon ik het te voelen. Dat geknaag in mijn lijf, dat patroon dat ik opmerkte maar precies niet meteen zelf kon doorbreken. Ik voelde de behoefte er gewoon even ‘tussenuit’ te zijn. Niet door fysiek er op uit te trekken en op reis te gaan. Wel door even mijn
De eerste golf Tot nu toe deelde ik nog maar heel weinig over Corona. Op 13/3 kon ik er niet meer om heen en deelde ik mijn gevoel en visie om anderen ook bewust te maken hoe ziekmakend stress en angst kunnen zijn. En op 21/3 deelde ik mee dat ik schuldgevoelens bij mezelf opmerkte
